İlerleyen yaşına rağmen Bobby Blitz ve ekibi gaza durmadan basıyor, hiç frenlemiyor. “ Ironbound “ gibi klas albümden sonra yine gaz şarkılarla bizi selamlıyorlar. O kadar grup kendini tekrar ederken albümü dinlerken Overkill kendini teknolojik çağa kurban giden modern thrash karıştıran gruplara “ thrash metal dersi nasıl verilir” diye mesaj yolluyor. Groove metal öğeleriyle albümü süslemeyi Overkill iyi beceriyor. Ve bu hiç sıkmıyor. Beyninizde taramalı silah sesleri patlıyor, sizi kendi etrafında döndürüyor. " The Electric Age" böyle bir albüm. Sizi duvardan duvara atmak için elinden geleni yapan tabiri belki bu albüm için geçerli olabilir.
Testament, Flotsam And Jetsam, Destruction gibi
gruplar değişik işlere girdi, bazıları sıkı albümler çıkarırken bazıları da
bekleneni vermedi. 2000’li yılları baz alarak devam edecek olursak thrash metal
soundunu modern anlayışla harmanlayan ve çizgisini tutturan bir grup oldu
Overkill. Overkill, diskografisinde hep
aynı çizgide giden, ara ara yenilik katan, yaratıcılığını gösteren bir grup. Grubu
takip eden pek çok kişi bunu bilir. Teknolojik unsurlara “dahil olmadan sözü”
orada 2000’li yıllar teknolojik unsurlarla geçiyor, bu
kaçınılmaz bir gerçek, ama bunu eski geleneği uydurup bunu devam ettirmek de
grupların kendi bilecekleri iş.
Yaşı 50’yi geçmiş Bobby Amca da senelerdir bu
sesi nasıl koruyor şaşırtıcı unsur. Kendi yaşlarında adamların bazıları
mezardayken o halen iyi işler beceriyor, kendini buna adamış. Ve uzun zaman da
öyle iyi işler yapacak gözüküyor.1985’ten beri bunu yapıyor. Ron Lipnicki yine albümde iyi işler
çıkarıyor, bu defa karmaşık davullarla kafamızı karıştırıyor.
Ritim gitarda Derek
Tailer ve back vokallerde ve bas gitarda yerini alan Verni konuşturuyor işini. “ Come And Get It” girişiyle
toplantı çağrısı yapıyor . Canlandırıyor ruhsuzları. Gençlere “ bak halen taş gibi vokal yapıyorum şarkı
söylüyorum siz götünüzü kaldıramıyorsunuz” mesajı veriyor Bobby Blitz. Yıllar geçiyor ama Bobby sesinden bir şey
kaybetmiyor, kendine iyi bakmanın ödülü bu adeta.
Bazı thrash metal gruplarındaki sololardan değil
şarkının sonlarına doğru gelen solo, uçuracak derecede. Overkill , tabiri
caizse elektrik şok vermeye “Electric Rattlesnake” ile devam
ediyor. Verni’nin vokalleri, Dave Linsk ‘in gitarı konuşturması, Bobby’nin
çıldırtan vokali ile şarkı bize resital sunuyor. Sözlerle Alice Cooper’ın “
Poison” şarkısınla aynı kafada.
“ Wish You Were Dead” eski Overkill dönemlerine selam çakıyor. Bobby’nin enerjisiyle uçuşa hazırlanıyoruz. Elektrikli sandalyede bir hatunun kucağına oturmasına yakın şeyleri anlatıyor parça, öfkeli vokallerle yükselişteyiz. Ölü çığlıklar, Ölü rüyalar, çılgınlıklarla dolu nefret ve aşkın karışımı “ Drop The Hammer Down” ile yola devam ediyoruz
Kayıp, felaket , hüzün sözleriyle bizi yerin dibine
sokan “Save Yourself” iile Bobby saldırgan vokaliyle şov
yapıyor. Linsk sololarıyla bizi farklı aleme yollarken, Thrash metal
olaylarının raconu olan back vokaller şarkıya cuk diye oturuyor. “
Black Daze “ albümde ısınamadığım şarkılardan biri oldu. “21st
Century Man” masumiyetin gerilerde kaldığını “ preparing for the next
war, iphone in his hand “ nakaratlarıyla anlatıyor.
2010’da “ Ironbound “ gibi sıkı albümle geri gelen
Overkill çizgisini bozmadan bunu “ The Electric Age “ albümüyle taçlandırıyor,
diğer bir tabirle elektrik şok vermeye devam ediyor.
Cem Kurtuluş, 2013
