Black Sabbath- Heaven And Hell (1980)

1970’li yıllarda Black Sabbath korku dolu müziğiyle etrafa dehşet saçmıştı, bu müziğe can katan isimlerden hiç şüphesiz Ozzy idi. İyi iş yaptığı kadar, saçmaladığı bir çok şey vardı. Özellikle “ civciv kafası ezme “ muhabbeti bir dönem herkesin içini baydığından herkes hem fikirdir. 1980’li yıllara geldiğimizde Ozzy’den mikrofonu Dio almıştı. Ozzy’e göre ses olarak Black Sabbath’a enerji katmıştı Dio.  Dio, gruba katılımıyla şarkıların yazılmasında ve vokaliyle grubun ses rengini,soundunu değiştirmişti. Albüm yapımcısı Martin Birch'in de katılmasıyla grup kendi rengini ağır bir rock müzikten hızlı, kaygan ve daha melodik bir şekle sokmuştu. Dio albümdeki tek yenilik değildi. Geoff Nicholls da , Geezer Butler belirsizliği yüzünden, albüm çalışmalarına katılmıştı. Başlarda Nichols ile çalışan grup, daha sonra Geezer'ı aralarına almıştır. Nichols'da önceki albümlerdeki gibi, klavyede kalmıştır. Geezer'ın eklenmesiyle bitmemiş tek şarkı "Neon Knights’ da Geezer ile hazırlanmıştır. Eski Rainbow ve Elf basçısı Craig Gruber de çalışmalara katılmıştır. Bazı söylentilere göre albümde çalan da Gruber'dir -Iommi bu iddiaları yalanlamıştır.

Bill Ward ise o dönemli alkol problemlerini "o albümün nasıl yapıldığını hatırlamıyorum." diyerek anlatıyor. Bunun yanında kişisel sorunları turlarda grubun dışında kalmasına neden olmuştur. Albüme ismini veren şarkı, ikilemler ve ikiyüzlülük ile ilgilidir. İyi ile kötü arasındaki gidiş gelişi resmeder. Dio, VH1'ın Heavy adlı belgeselinde, şarkının hikayesinin kendi kişiliğinden geldiğini söyler; iyiyi mi seçmek, yoksa kötüyü mü? diye bahseder. Dio albüme ayrı bir hava katmıştır nedenini soracak olursak Ozzy’nin acı dolu haykırışlarından sonra Dio’lu dönem bambaşka olmuştur. Bu albümde bunun başlangıcı olmuştur

Albüm; “ Neon Knights “  ile açılıyor ve  80’ler döneminin soundunu hissettiren şarkı Dio vokaliyle zirve yapıyor.  Ozzy’deki karanlık hava Dio ile bozuluyor. Gitarların saldırganlığı üzerinde devam ettiği heavy sololarla melodiklikle zirveye tırmanıyor.  “Children of the  Sea”  albümün dinamiklerinden biri olarak karşımıza çıkıyor, “ Denizin kayıp çocuklarıyız biz “ nakaratlarıyla özet geçiyor.  Bass gitarın önde olduğu, Dio’nun incelmiş sesiyle birleşimi sonrasında bir resital sunuyor. Sözleri Ozzy  döneminde yazılmış olup, Dio sonrası müziğiyle birlikte değiştiriliyor.  Black Sabbath kendi genel tarihçesini şarkıda ortaya atıyor. O dönemlere hızlı bir giriş yapmışlardı,4 gençtiler bu yola büyük bir hızla girdiler. Karanlık yapısı, olgunlaşan sözleriyle insanlarda korku saldılar,ama bu albümün yapısı daha çok rifflerin enerji dolu hareketliliğiyle öne çıkıyordu.

Butler’ın bass riffi ile açılan “ Lady Evil”   orta çağ dönemlerinde cadı sözleri üzerine bir nevi kötülüğü yayan kadın vari sözler üzerine yoğunlaşıyor, o dönemki klasik şarkı sözleri arasında gösteriliyor.  Iommi ve Butler ortaklığı eski albümlerde olduğu gibi burada da devam ediyor.   “ She's the queen of sin’’ nakaratları ile ana fikir özetlenirken,  şarkının ortalarına doğru Iommi’nin sololarıyla uçuşa geçiliyor.

Müzikleri Iommi tarafından , sözleri Dio tarafından yazılan “ Heaven And Hell “  bir hikaye niteliğinde. Enstrüman hakimiyetinin yüksekte olduğu, Iommi ve Butler ortaklığının ve  Dio’nun vokaliyle zirvelere çıktığı atmosferde  Dio şarkının hikayesinde insanın kendi içinde cennet ve cehennemine dair atıfta bulunur,şarkının da böyle çıktığını ifade eder.

Dio’nun Rainbow döneminden izler hissettirdiği “ Wishing Well”   “ love is a never ending smile”  sözüyle durumu özetliyor.  Klavye introsuyla başlayan “ Die Young”    hayattayken sadece yaşamak ve geriye bakmadan sadece yaşamak.  “ Hızlı yaşa,genç öl “ mevzusu kısaca burada durum. Dimebag Darrel, Chuck Chuldiner, Clif Burton,Bon Scott’a “ Die Young” ile selam ediyor Black Sabbath.  “ Bugünü yaşa, yarın asla olmayacak “ sözüyle de şarkıyı özetliyor Dio.

Ac/Dc rifflerini hatırlatan bir girişle selamlayan “ Walk Away”  ve albümün kapanış şarkısı  “ Lonely Is the Word “ klasik Black Sabbath ritimlerinden uzak ama Iommi’nin sololarıyla iştah kabartan “Maybe life's a losing game” sözleriyle durumu özetliyor.

1970’li yıllardan sonra Ozzy’den Mikrofonu devralan Dio “ Heaven And Hell “ albümü  ile Iommi, Butler, Bill Ward eşliğinde harikalar yaratmayı  başarıyor bu albümle.  “ Ozzy gibi karga sesi senelerdir bize dinletmiş “ diyenler olsa da kişisel olarak o kanıda değilim.  Dio genellikle Black Sabbath’ın doom metal yaptığı, o korku dönemini yaşattığı dönemden sonra çoğu heavy metal seven kitleye apayrı canlılık kattı bu albümle, bunu yaparken heavy metal’in o hızlı sololarla şaha kalkan, vokallerle enerji katan yanını bize bu albümle göstermiş oldu. Ozzy gibi mistik bir havadan ziyade, Heaven And Hell ile grubun soundunda yeniliğe gittiğiniz başlangıcıydı bu albüm.

Kadro:

 Ronnie James Dio – vocals 
 Tony Iommi – guitar 
Geezer Butler – bass guitar 
 Bill Ward – drums 
Geoff Nicholls – keyboards  

Cem Kurtuluş, 2009