Balıkçıların Babası

Yıllar sonra doğduğu yerdeydi. İlk işi Balıkçıların babasını bulmaktı.  Ona’’ Balıkçıların babası ‘’derlerdi. Herkes tarafından tanınan biriydi. Trabzonluydu,balığı ve denizi çok severdi. Şehirin en eskilerindendi.  Çok düşünceli biriydi. Balık tutarken bile uzaklara dalardı. Sohbeti çok keyifliydi. Oturduğunuzda ‘’kalkmamalıyım’’ diyebiliyordunuz. 

Dertlerinizi onunla paylaşabiliyorsunuz. Her şeyden önce cana yakın biriydi. Kendini denize adamıştı,denizden başka dostu da yoktu. Seneler önce eşini kaybetmişti belki bu da onu denize bağlamıştı. Başka bağlayacak bir şeyi de yoktu. 

 İhtiyar denizci hep sabahlara kadar içerdi, belki yorgunluğu gitsin diye. Hiçbir zaman yalnız kalmazdı ona eşlik eden birileri olurdu. Balıkçıların yaşamı her zaman tehlikelerle doludur aynı insanoğlu gibi. O da öyleydi. Alırdı oltasını eline bakardı denize.  Denizin dalgalarıyla konuşurdu. İnsanlar onu anlamazdı,ama o insanları  anlamaya çalışırdı.

  Bir gün onunla sabahlamıştık. Hep kaybettiklerimizden bahsediyorduk. Sofra kurulmuştu sofrada balık ve rakı vardı. Ama biz içtikçe konuştuklarımız daha da derinleşiyordu.  Bazen içimizi hüzün kaplıyordu ama biz buna aldırmıyorduk. Ne de olsa hüzün içimizi her zaman kaplar diye içimizden geçirdik.  Orhan veli ve Can yücel’i severdi. Onun şiirlerini okumaktan keyif olurdu. Bir akşam onun yanında otururken sana bir şiir okuyacağım dedi. Bana Orhan veli’nin Sicilyalı balıkçı adlı şiirini okudu. 

Yüz sene sonra bugünkü dünyadan
Bir tek insan kalmadığı gün,
Sicilya sahillerinde yasayan bir balıkçı
Bir yaz sabahı ağlarını atarken denize
Her zamankinden daha geniş gökyüzüne bakıp
Benden bir mısra mırıldanacak
Şarki halinde bu dünyadan Mehmet Ali isminde bir sairin
Gelip geçtiğini bilmeksizin...

Bu güzel düşüncenin
Olmayacağından eminim
Fakat nedense bu is
Benim pek tuhafıma gidiyor.

Şiir böyleydi işte. Şiiri okuduktan sonra gece geç olmuştu. Artık gitmek gerekiyordu. Balıkçı baba’ya teşekkür ederek deniz’den uzaklaştım..

03/04/2011

Yazan:Cem Kurtuluş