Drünken Bastards - Horns Of The Wasted (2010)

Tarzları için "Punk Rockin' Black Fuckin' Thrash Killin' tanımını yapan Drünken Bastards için fazla söylenecek bir şey yok.  Alkolik herifler; thrash -punk-black metal karışımı işler çevirelim kafasında tartıp yola koyulmuşlar. Bu herifleri 2007 yılında çıkardıkları " Posercrusher " adlı albüm ile tanıdım. Eğlenceli aynı zamanda  karanlık punky metal işlerini sevenler bu çalışmanın içine dalsınlar. Bu çalışmadan 3 yıl sonra Drünken Bastards “ Horns Of The Wasted’’ albümüyle  karşımıza çıktı. Yine thrash,punk,black metal işlerine dair klas işler koyduklarını yine belli ediyorlar.

Drünken Bastards genel itibariyle müziklerinde Venom,Sodom,Bathory  gruplarının izlerine rastlamak mümkün, 2000'lerde pek çok grup bu grupların yansımasını gördük.Bu albümde de yine ne kadar klas bir grup olduklarını grup bizlere gösteriyor.  Albümde sekiz parçanın yanında  ama eski parçaların yeni kaydedilmiş olanları da var. Abigail, Motörhead etkileşim müzikleri  “ Toxic Patrol “ da açığa çıkıyor. Saldırgan gitarlar, kirli vokaller blackened thrash mevzusunu anlamak için yeterli.  Bunu takip eden “ Posercrusher “ true metal temasıyla poz kesenlere haddini bildiriyor.  Eat Me Fuk’dan “ Destroy Factory “ orjinalinden daha iyi yorumlananlar yorumu yapılacak klaslıkta ve GG Allin’i böylelikle selamlıyorlar.  “ Drink with Satan’’ ile şeytan’a selam çakıyorlar buradan.  Hikayesini barlarda sürtünen fahişelerden alan  “  Alcoholic Big Tits’’   kirli vokaller, speedy riffler, süratli davullar ve  crust  punk,black,thrash  işlerini sevenlere ithafen.  Alkolün dibine vurmak daha mümkün, hikayesini de bara giden kendinden geçmiş birini anlatır.

“  Baptized In Speed And Blood’’  kirli vokaller yine başrolde, back vokallerle birlikte kirli atmosfere yaklaşılıyor. Thrash punk mevzularına en yakın şarkı olma niteliğini taşıyor.

2000’ler bazında değerlendirirsek  “ Horns Of The Wasted “  punky metal işlerini sevenler için klas bir iş. Biraz motörhead, biraz abigail kafaları, alın size Drünken Bastards.

 Cem Kurtuluş, 2011