Şimdi nereden başlasam bilemiyorum. Yine sakat bir konseri geride bıraktık. Radical Noise, 9 Haziran gecesi Indıgo’da sahneye çıktı. D.R.I konseri gibi deli bir kitle vardı ortada yine. Onun öncesinde de başka gruplar vardı. Chopstick Suicide bunlardan biriydi. Chopstick Suicide gaz müzikleri olsa da sevdiğim bir grup olduğunu söyleyemem. Onlar da sahneden indikten bizler Radical Noise’ı beklemeye koyulduk. Mekan ,aniden dolmuştu. Radical Noise sahneye çıktı, ortalığın kızışacağı belliydi.
Konserin başlamasıyla kaos ortamı oluştu. İnsanlıktan çıkmıştık adeta. Şarkılar devam ettikçe bizler havada uçmaya devam ediyorduk. Yere düşenler, konser esnasında fenalaşanlar, en yüksek kim zıplayacak diye yarışa girenler, kendini kaybedenler, Stage Dive’larda kafasına tekme yiyenler, gözleri moraranlar, 90’lar ruhuna herkesin selam çakması, ortamda herkesin Radical Noise’e beraber eşlik etmesi, her anda yere çakılanlar, üstünde basılamayan ayak bilekleri, kaburgasından ağrıyı hissedenler, ve yarın sabah kalktığında halen o ağrıyla uyananlar ve daha bir çok şey sayılabilir.
“Çığlık “ çaldığında insanların
gözünde öyle bir öfke vardı ki bu görülmeye değerdi, Sivas katliamı
unutulamazdı. Öyle güçlü şarkıya eşlik ediyordu ki kendimizi kaybediyorduk,
kendimizi kaybetmemiz sadece bu şarkıdan ibaret değildi. “Chaos Flows “ da yerin
dibine çakılmıştım artık, büyük bir enerji patlaması yaşamıştım. Halen şu
şarkının etkisi geçmiş değil, aynı zamanda vücudumun ağrıları da.
“Actors acts
well”
ile kaos devam ediyordu. O andaki halimizi anlatmak gerçekten
zor, ama o kaos’un içine girenler bunu anlar. Ve bu şarkıda burnu
yamulanlara rastlamak zor olmasa gerek ,bu tanım o kaos için yeterli
olacaktır. “Fade away “ da
frene basmış ,sonradan tekrardan hızlanmıştık. Radical Noise’ın hızına
yetişebilmek olanaksızdı, işte bu şarkıda öyle yükseklere zıplamıştık ki
birbirimizle yarış halindeydik. “ “Back
Out, Burn a fire “ Çiz-Körsün’ ile yükselişe geçiyorduk.
Konserden
çıktığımda aklımı yitirmiş şeklimdeydim, en son D.R.I konserinde bu şekilde
geçmişti. 10 yıldır birbirini göremeyenler bu konserde görmüş oldu, buna sebep
olan Radical Noise var olsun
sağolsun. Söyleyeceklerimiz elbette bunlarla sınırlı değil ama ne kadar
söylesek de bir şeyler eksik kalır ve sığmaz…
Cem Kurtuluş, 2012
