Karnım boşlukla çalkalanıyordu. Kadıköy’deydim. Bir kitapevine iş başvurusuna gittim seneler sonra. Korkaklığı bir tür yenmek gerekiyordu. Bir adım attım doldurmaya başladım formu. Dene bir daha yenil sözü anlam kazandı. Herhalde öyleydi, denedim. İşe girmek onların “ olur” demesine bağlıydı Kadıköy’de sakin bir yere girip köşeye kıvrılıp çayımı söyledim, kitap okumaya başladım. Şeffaf bir kağıdın içine bakıp durdum bir süre. Çay ocakta demleniyordu. Demlenmesini bekleyerek zamanımı geçiriyordum. İnsanlar kahkahalarını etrafa saçtı, Sonrasında birkaç kitap daha inceledim. Sözcükler ikide bir yer değiştiriyordu. Müziğin çalması Kadıköy’deki yağmur damlalarını hatırlattı.Çay içerek “ bir çay olsun uçuk kaçık” sözünü hatırladım. Bu sözü hatırlarken midem aynı çalkantıyla dönüyordu. Bulunduğum yer dolmaya başlayınca mekandan topuklamak zorunda kaldım. Sonrasında hava kararmış ,gün bitmişti… her zaman böyle olurdu.
Cem Kurtuluş, 2013
0 yorum:
Yorum Gönder