Odamda/Orhan Veli Kanık

Ben miyim bu şeylerin sahibi?

Kafamda bir çocuk var,meraksız

İç alemim oyuncaktan farksız;

Odam,içime bir ayna gibi

Bir ışık oyunu var tavanda

Gölgeler seslerle birleşiyor

Ve bir karga beynimi deşiyor

Azaplar kemirdiğim bu anda

Kardeşini öldürüyor Kabil

İçimde bir yalnızlık duygusu

Ölüm kadar uzun yaz uykusu

Sıkıntı ile geçilen sahil

Bağlanıyor bir iple bir sürü

Düşünce köyleri birbirine

Çöküyor her şeyin üzerine

Hülyam boyunca kurduğum köprü

Ve doluyor sessiz,ordularım

Durmadan,dinlemeden odama;

Urbam içinde yatan adama

Hayretle bakıyor dört duvarım

Kardeşini öldürüyor Kabil,

İçimde bir yalnızlık duygusu;

Ölüm kadar uzun yaz uykusu

Sıkıntı ile geçilen sahil

Düşüp yatağın dalgalarına

Günlerce sürüyor bu yolculuk

Durmadan akıtıyor bir oluk

Korkusu sükutun mezarına

Ve Delirmenin tatlı vehmini

Sessizlik odama dolduruyor

Kargam hala başımda duruyor

Bulmakçün beynin cehennemini

Kardeşini öldürüyor Kabil,

İçimde bir yalnızlık duygusu;

Ölüm kadar uzun yaz uykusu

Sıkıntı ile geçilen sahil

Dünyada tek gelen insan gibi

Atılıyorum bir hint dağına

Giriyor kafamın darlığına

Kimsesiz dünyaların sahibi

Gidip,gidip gelmede aynı his

İskeleye ulaşmıyor çıma

Dikiliyor ansızın karşıma

Boynum kalınlığındaki ceviz

Kardeşini öldürüyor Kabil,

İçimde bir yalnızlık duygusu;

Ölüm kadar uzun yaz uykusu

Sıkıntı ile geçilen sahil

  

ORHAN VELİ KANIK

 (Ankara ,Ekim 1936 /Varlık, 15.12.1936)