Yazabilecek şeyler bittiğinde kendimi afallar gibi hissederdim, bir şeyler tıkanırdı bir yerde. Nefes alışların değişkenliği, eski hatıraların canlanması, köşede duran bir şarap şişesi.. dolu olmaktan ziyade söylenecek şeylerin bitmesi, kısacık hayatına bir şey sığdıramamak bazen acı gelmiştir.. Acılarım bir nevi yenileniyordu. Sokak akıp gidiyordu, insanlar yoldan geçmeye devam ediyordu ve onların gülümseyişleri yüzüme çarpıyor ve ben de onlara karşı gülümsüyordum.
Umutlarımız kendini yenileyemiyordu, umutsuzluk bunun için kötü bir seçenekti. Aşk da kaybedip , futbolda da kaybetmek içten bile değildi. İkisinde de sonuç aynı yola çıkıyordu. Evimizdeki sorunların açığa çıkması iyi değildi belki ama bizim takımın şampiyonuz bu sene demesi iyiydi. Umudunu kaybetmiş bir adam olarak umudumu nasıl yenilerim diye düşünüyordum. Bu şimdilik zordu. Ama bir şeyler harekete geçebilirdi. Bizi biz olduğumuz için sevmeyenleri başımızdan def etmek, poşet kokusu, sinecek notlar, iki kağıt müsveddesi..
Kadıköy yine güzeldi.. kadife sokak, moda, sokak müzisyenleri, köşedeki kaldırımda kitabını okuyan yalnız adam.. onunla hep konuşmak istedim, o benimle konuşmak ister miydi bilmiyorum. Ama bu o kadar da önemli olmazdı.. Kadıköy sokaklarından geçerken rüzgar kelimesini o kadar benimsemiştim ki bir gün rüzgar esmeyince farklı bir etki bırakıyordu bünyede.
Sabahladığım günlerin birinde Kadıköy yine doluydu, modaya giden yol sanki sislerle kaplıydı. Ya da bana öyle gelmişti. Moda’ya gitmeden önce köpek sesleri yükselmişti, soğuk hava kendini gösteriyordu. Köpeklerin sesini duymam ile modaya inmem arasında ince bir çizgi vardı. O yalnız sabahlardan cebimde beş kuruş kalmadığını bilmek, bir bira şişesinin elinde olduğunu bilip ona göre hareket etmek, bir kaldırım köşesine çökmek, kitabını açıp umutsuzca o kitaba doğru bakmak bunların hepsi iyi şeylerdi. Olması gereken de buydu sanırım..
Yoldan geçen bir adam şöyle demişti; ‘’Kadıköy her zaman lodosludur’’. Bir süre ona baktım ,gülümsedim.
İyi dedim.
Kafamı başka yöne çevirdiğimde adam gitmişti, Kadıköy sessizliğe bürünmüştü. İyidir dedim kendi kendime, ama etrafımda kimse kalmamıştı..
Yazan:Cem Kurtuluş
0 yorum:
Yorum Gönder